اثر دفورمیتی ژنوواروم بر افزایش نوسانات پوسچر و افزایش ریسک افتادن

  سابقه و هدف: هرگونه اختلال در کنترل تعادل موجب افزایش ریسک آسیب‌دیدگی هنگام فعالیت‌های ورزشی می‌گردد. دفورمیتی زانو نظیر ژنووالگوم و ژنوواروم می‌تواند موجب برهم خوردن خط جاذبه در مفاصل اندام تحتانی شده و اختلال کنترل تعادل ایستا و پویا گردد. هدف این مطالعه بررسی اثر دفورمیتی‌های ژنووالگوم و ژنوواروم بر شاخص‌های تعادل ایستا و پویا طراحی بود.   مواد و روش ‌ ها: 90 دانشجوی دختر برحسب وضعیت زانویشان در یکی از سه گروه ژنووالگوم (30 نفر)، ژنوواروم (30 نفر) و کنترل (30 نفر) قرار گرفتند. شاخص‌های تعادل کلی، طرفی و قدامی- خلفی در وضعیت‌های ایستا و پویا و همین‌طور شاخص ریسک افتادن با استفاده از دستگاه سنجش تعادل بایودکس سه بار اندازه‌گیری شد و میانگین هر یک ثبت گردید.   یافته ‌ ها: هیچ تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها از نظر شاخص تعادل کلی و قدامی- خلفی بین گروه‌های آزمایشی مشاهده نگردید، در حالی‌که شاخص تعادل طرفی به طور معنی‌داری در گروه ژنوواروم نسبت به گروه کنترل افزایش نشان می‌داد (05/0 p< ). ریسک افتادن نیز در گروه ژنووارم در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معنی‌داری افزایش داشت (05/0 p< ). نتیجه ‌ گیری: نتایج نشان داد که اختلال مکانیکی ناشی از دفورمیتی ژنوواروم می‌تواند منجر به بر هم خوردن شاخص‌های تعادل طرفی در وضعیت‌های ایستا و پویا گردد. این نتایج اشاره می‌کند که وجود دفورمیتی ژنوواروم می‌تواند منجر به افزایش نوسانات پوسچر طرفی گردد و موجب افزایش ریسک افتادن فرد گردد. این یافته، باید در فعالیت‌های ورزشی افراد مبتلا به دفورمیتی ژنوواروم مورد توجه قرار گیرد